Słodkie chwile z moją klasą

Ubiegły tydzień był pełen niespodzianek – niespodzianek, które sprawiła mi moja klasa. Niespodzianki były super, ale … konsekwencja tych niespodzianek pozostanie ze mną na dłużej (hahaha). Chyba jednak zacznę od początku.… W środę, według kalendarza, miałam imieniny (o których ja w tym roku całkowicie zapomniałam, z powodu wielu fajnych wydarzeń dziejących się wokół mnie). Moja klasa pamiętała, tak jak w tamtym roku. Już na dzień dobry, po wejściu do klasy było głośne „Sto lat”, życzenia, uściski i buziaki. I przepiękne kwiaty (które na czas mojego pobytu w szkole zostały włożone do oryginalnego wazonu – pucharu, który wywalczyła moja klasa w międzyklasowych rozgrywkach w piłce halowej). A potem… Nie, nie było tortu - był przepyszny sernik (oj, dawno takiego nie jadłam), który upiekła Kinga ze swoją mamą (dziś już jestem szczęśliwym posiadaczem przepisu na ten pyszny sernik, być może kiedyś w przyszłości uda mi się taki upiec). Wstyd się przyznać, ale zjadłam kilka kawałków (konsekwencje tego od razu pokazała moja łazienkowa waga; chwilowo nie będę z niej korzystać, haha). To jeszcze nie koniec wzrostu mojej wagi w tym tygodniu. W piątek 26 maja (dzień, o którym chyba każdy pamięta -  Dzień Mamy), po radosnym poranku z moim synem i moją mamą, czekała mnie kolejna niespodzianka. Tego nawet „najstarsi górale” by się nie spodziewali. Moje szkolne dzieci (nazywane przeze mnie moimi kochanymi bobaskami), spowodowały, że ze wzruszenia uroniłam łezki. W tym ważnym dniu dla każdej mamy, moje bobaski wpadły do sali biologicznej z uśmiechniętymi buziami, życząc mi wszystkiego najlepszego z okazji Dnia Mamy. I znów były buziaki i uściski, jak to u mamy. I serce – wielkie słodkie serce. Dostałam od nich ciacho w kształcie serca, z dedykacją „Kochanej Mamie”, w podziękowaniu za moje serce, które ja mam dla nich. I jak tu ich nie kochać. Dziś, kiedy to piszę, ciągle się wzruszam. Cieszę się bardzo, że wszystkie MOJE dzieciaki (chyba nie powinnam już tak o nich pisać, bo większa część mojej klasy skończyła już 18 lat), w dzisiejszym „zimnym” świecie potrafią zdobyć się na ciepły, miły, przyjacielski gest, względem obcej osoby (no może nie do końca obcej, bo znamy się już prawie dwa lata). Jestem z Was BARDZO DUMNA. Pamiętajcie, że jako Wasza szkolna mama, nie jest dla mnie ważne, czy do perfekcji opanujecie II Prawo Mendla czy Teorię Morgana, ale to, abyście zawsze potrafili właściwie się zachować, a w przyszłym życiu, abyście pamiętali, że najważniejsze jest „bycie dobrym człowiekiem” (przepraszam, przesadziłam troszkę, II Prawo Mendla maturzyści z biologii muszą opanować do perfekcji, haha). Buziaki dla całej mojej klasy.