Miało być o doświadczeniach… ale koniec jest o czymś innym.

Czy nauka biologii może być ciekawą przygodą? Oczywiście, że tak. Grunt to mieć chęci do odbycia przygody. Pewnego dnia, za górami, za lasami … (ups, to nie ta przygoda). Pewnego dnia, wyruszyłam wraz z moją klasą, na nową biologiczno – chemiczną przygodę. Gdzie? Niedaleko, do Konina, do Galileusz Konin. Uczestniczyliśmy tam w „Warsztatach chemicznych”.  Dlaczego? Bo biologia jest nauką, która rozwinęła się i nadal rozwija, przede wszystkim dzięki przeprowadzanym doświadczeniom. To one sprawiają, że efektywniej się uczymy, gdyż poznajemy świat wszystkimi posiadanymi zmysłami (niezwykle spektakularna strona doświadczeń zawsze przyciągała uwagę i powodowała fascynacje, nawet u największych laików w danym temacie). Głównym celem „Warsztatów chemicznych”, było wykonanie przez uczniów wielu różnych doświadczeń, których niestety nie można wykonać w szkole z powodu braku odpowiedniego sprzętu. Podczas warsztatów przeprowadziliśmy najbardziej wybuchowe i spektakularne doświadczenia (w razie czego, apteczka pierwszej pomocy była pod ręką) oraz takie, które pomagają w zapamiętaniu i zrozumieniu wiedzy zdobytej podczas lekcji biologii. Pani dr Ewelina Petzke, która prowadziła warsztaty, zaprezentowała serię ciekawych doświadczeń, podczas których uczniowie mieszali, przelewali, ucierali, podgrzewali, schładzali i obserwowali zmieniające się lub pojawiające się barwy (z całą pewnością mogę stwierdzić, że nikt w mojej klasie nie choruje na daltonizm, piątka z plusem za rozróżnianie barw). Każde doświadczenie, zostało dokładnie, i w bardzo przystępny sposób, omówione i wyjaśnione przez Panią Petzke (dziękuję Ci Ewelino, za super warsztaty, byłaś świetna). Udział w tak zorganizowanych zajęciach uczy myślenia, rozwiązywania problemów, stawiania problemów badawczych, formułowania hipotez i wyciągania wniosków. Najlepsze efekty edukacyjne uzyskuje się, gdy nauka spotyka się z ciekawością i zabawą (tak było właśnie tym razem). Nasze warsztaty okazały się wspaniałą nauką, ale również i świetną zabawą integrującą wszystkich uczniów i mnie, ich wychowawcę. Z całą świadomością mogę stwierdzić, że moja klasa to taka super klasa „do tańca i do różańca”. Dziś (dzień, w którym piszę ten tekst) miałam z nimi lekcję biologii, pytali się czy będę za nimi płakać i tęsknić, gdy odejdą ze szkoły (są już w klasie maturalnej). Jak zwykle udawałam twardą, i moja odpowiedź brzmiała, „oczywiście, że nie”.  A tak naprawdę… aż boję się pomyśleć, jak bardzo będzie mi ich brakowało. Super dzieciaki. Moje kochane bobaski.