Jestem dumną „szkolną mamą”

Uczniowie z mojej klasy, to jak moje dzieci – w szkole są dla mnie najważniejsi. Może dlatego, pozwalają mi mówić o sobie „moje bobaski”. Czasem na nich pokrzyczę, srogo popatrzę, czasem zwrócę uwagę, ale taka jest już moja tu rola. Jako ich „szkolna mama” (sami nazwali mnie tak 26 maja, kiedy składali mi życzenia z okazji Dnia Mamy) zależy mi na ich wiedzy, przyszłości i na tym, aby potrafili zawsze odpowiednio się zachować i odnaleźć w każdej sytuacji. Najważniejsze jest przecież w życiu to, aby być dobrym człowiekiem. Można zapomnieć przebieg cyklu Krebsa w oddychaniu komórkowym, można zapomnieć budowę anatomiczną dżdżownicy (przepraszam zagalopowałam się, można zapomnieć, ale po maturze z biologii), ale nie można zapomnieć słowa „dziękuję”, zasad savoir-vivre i o ludzkiej życzliwości. Jak na razie jestem z nich dumna. Przez te dwa lata nie spowodowali u mnie palpitacji serca czy nagłego zawału (no, może czasami podnieśli mi troszkę ciśnienie) i niech tak już zostanie do końca. Mocno wierzę w nich i ich sukcesy w życiu prywatnym i zawodowym. Dlaczego wierzę? Bo pewne małe gesty, powodują, że są wielcy. Za wszystkie miłe słowa, płynące z ich ust, za wielkie serce, za pomoc, za niespodzianki te małe i duże (niestety, duży tort to dużo kalorii i duże boczki), za wspólne chwile (przy kawie, herbacie i gorących kubkach), bardzo mocno im dziękuję. Cieszę się, że w czasie mojego święta – naszego wspólnego święta, Dnia Edukacji Narodowej, pamiętali o mnie i o innych nauczycielach, pamiętali o odpowiednim stroju, cieszę się, że już nic nie musiałam im tego przypominać. I to jest właśnie mój sukces.